Trzydzieści pięć lat

Dzisiejszy dzień okazał się wyjątkowy z dwóch powodów, a właściwie z jednego, drugi jest poniekąd konsekwencją tego pierwszego.

Ale może po kolei : 35 lat temu, 1 marca wyszłam za mąż i właśnie dzisiaj obchodzimy z mężem Trzydziestą Piątą Rocznicę Ślubu.

Wydawałoby się, że to bardzo długo, fakt, to jest szmat czasu, który jednak minął jak jeden dzień.

Bywało różnie, były lata lepsze i gorsze, dni radosne i smutne jak to w życiu, nam na szczęście udało się wszystkie złe chwile przezwyciężyć.

Nigdy nie usłyszałam z ust mojego męża złego słowa, zawsze akceptuje moje pomysły (choć nie zawsze są po jego myśli). Nigdy nie było między nami "cichych dni", nigdy nie było awantur i oby tak zostało. 

Mój Tata powiedział kiedyś, że " mąż jest głową rodziny, a żona szyją , która tą głową rusza" i chyba taka zasada panuje w naszej rodzinie.

Wspólnie wychowaliśmy dwóch wspaniałych,  mądrych synów na których zawsze możemy liczyć.

Najważniejszy egzamin jaki w naszym wspólnym życiu zdaliśmy na piątkę z plusem był związany z ośmioletnią opieką nad moją sparaliżowaną Mamą. 

Całe nasze życie rodzinne musieliśmy podporządkować sytuacji w jakiej znaleźliśmy się po 21 kwietnia 2002 roku tj. po dniu w którym moja Mama miała udar mózgu. W tej trudnej sytuacji mogłam liczyć zarówno na pomoc ze strony mojego męża jak i moich synów, a muszę wspomnieć, że Mama wymagała pełnej opieki, ze szpitala przywieźliśmy "roślinkę". 

Mimo iż 8 lat poświęciliśmy opiece nad moją Mamą nasza rodzina przetrwała i ma się dobrze.

Moi Rodzice przeżyli razem 60 lat, nam się to już nie uda ale mam nadzieję, że jeszcze czeka nas parę wspólnie przeżytych lat.

Aby uczcić ten wyjątkowy dzień zaprosiliśmy naszych najbliższych na wspólny obiad, ich obecność sprawiła, że Trzydziestą Piątą Rocznicę Ślubu będziemy wspominać aż do kolejnej okrągłej rocznicy.